Artykuł poświęcony jest rozwojowi szkolnictwa ukraińskiego w Polsce po 1945 r., a szczególnie dziejom najstarszej i największej z nich, IV Liceum Ogólnokształcącego w Legnicy. Po krótkiej charakterystyce początkowego okresu (do 1956 r.) polityki szkolnej wobec Ukraińców przesiedlonych w 1947 r. w wyniku akcji Wisław, Autorka skupia się na Dolnym Śląsku, a zwłaszcza szkole legnickiej. W 1957 r., po tzw. odwilży październikowej 1956 r., powstały tu dwie szkoły z językiem ukraińskim: podstawowa w Jaroszówce oraz liceum w Złotoryi, które w 1960 r. zostało przeniesione do pobliskiej Legnicy (w której zresztą miało pierwotnie, tzn. w 1957 r., powstać). Podlegały one nieprzyjaźnie nastawionym do Ukraińców edukacyjnym i administracyjnym władzom lokalnym i znajdowały się pod kontrolą Służby Bezpieczeństwa (SB). Czasami, jak w latach 60., wisiała nad nimi realna groźba likwidacji. Władze zdały sobie sprawę, że szkoły z językiem ukraińskim nie ograniczały się do edukacji, były także ważnymi ośrodkami podtrzymania i rozwoju ukraińskiej świadomości narodowej oraz kształtowania ukraińskiej inteligencji.
Zmiany polityczne, które miały miejsce w 1989 r. oraz późniejsze reformy edukacji przyniosły zniesienie ograniczeń dla szkół z językiem ukraińskim. W końcu ubiegłego stulecia liceum legnickie przekształcono w Zespół Szkół, obejmujący gimnazjum i liceum. Jego uczniowie nie pochodzą już, jak dawniej, z różnych rejonów Polski, ale głównie z dwóch województw, Dolnośląskiego i Lubuskiego. Sporym problemem jest też dla szkoły legnickiej kryzys demograficzny, który spowodował, że uczą się w nim także uczniowie polscy. Mimo to szkoła legnicka pozostaje lokalnym centrum kultury ukraińskiej.