Celem artykułu jest wykazanie, że w latach 1945–1948 Wielka Brytania, we współpracy z USA, opracowała koncepcję integracji politycznej i gospodarczej Śląska z europejskim system współpracy gospodarczej za pośrednictwem Europejskiej Organizacji Węgla (ECO). Od Konferencja Poczdamskiej w 1945 r. Londyn postulował utrzymanie relacji gospodarczych między byłym niemieckim Śląskiem a krajami Europy Zachodniej w imię odbudowy ładu politycznego i gospodarczego w Europie, co miało uzasadniać potrzebę zmiany granicy na Odrze i Nysie Łużyckiej. Zaangażowanie Śląska w proces odbudowy Europy miało polegać na eksporcie śląskiego węgla i żywności do Europy Zachodniej w zamian za pomoc w modernizacji infrastruktury przemysłowej tego regionu. Przystąpienie Polski do Europejskiej Organizacji Węgla w 1946 r. w połączeniu z anglo-amerykańskimi próbami rewizji granicy polsko-niemieckiej rozciągnęło w ten sposób międzynarodową kontrolę nad śląskim przemysłem. Jednak rozwiązanie ECO na początku 1948 r. oraz rezygnacja Polski z udziału w Planie Marshalla, a także konsolidacja dominacji Związku Radzieckiego w Polsce i pogłębiające się podziały w Europie doprowadziły do fiaska brytyjskich planów dotyczących trwałego włączenia Śląska w ramy europejskiej współpracy gospodarczej.