Autor na szerokim tle porównawczym omawia tworzenie nowoczesnej infrastruktury transportowej na Śląsku Austriackim w latach 1742–1914. Obszar ten, ze względu na eksponowane położenie geograficzne na granicy z Prusami, Górnymi Węgrami i Polską, miał duże znaczenie strategiczne. Ponieważ ze względu na stosunki hydrologiczne, nie było możliwości stworzenia tu efektywnego transportu wodnego formowanie nowoczesnej infrastruktury transportowej przebiegało tu na polu transportu drogowego i kolejowego.

Pierwsza faza rewolucji transportowej na Śląsku Austriackim przebiegała w stosunkowo długim czasie: od wstąpienia na tron władców oświeconych do rozpoczęcia procesu industrializacyjnego. Do 1848 r. budowa państwowej sieci drogowej została zasadniczo ukończona. Druga faza rewolucji transportowej zaczyna się wraz z rozwojem kolei, a w związku z tym transportu zmechanizowanego. Przynosi ona ze sobą zmianę przebiegu głównych szlaków transportowych, a co za tym idzie zmiany znaczenia poszczególnych miejscowości i regionów. Trzecia faza rewolucji transportowej, związana z zastosowaniem napędu spalinowego i prądu elektrycznego, choć widoczna tu już przed 1914 r., rozwinęła się dopiero w okresie międzywojennym.