Autorka szczegółowo analizuje architekturę nowego budynku gimnazjum św. Elżbiety we Wrocławiu (róg ulic J.W. Dawida i Joannitów, dawniej Arletius i Malteserstraße). Pierwotna szkoła, powstała jako parafialna w 1293 r., od 1562 r. gimnazjum ewangelickie, była położona „w cieniu kościoła św. Elżbiety”. Na obecne miejsce została przeniesona w 1903 r. Nowy budynek szkoły został zaprojektowany przez architektów Karla Klimma i Richarda Plüddemann. Zbudowano go latach 1901–1903, a znacząco przebudowano w latach 1913–1914 i 1919–1921.
Pod względem dekoracji architektonicznej, wystroju malarskiego i rzeźbiarskiego oraz ikonografii budynek ten jest uznawany za jeden z najlepszych przykładów wrocławskiej szkoły architektury „szkolnej” z około 1900 roku. Jego dekoracja nawiązuje do grecko-rzymskiej – jej symboliki, filozofii, form architektonicznych oraz do śródziemnomorskiej flory. Jego architektura była głęboko zakorzeniona w tradycji, łącząc formy charakterystyczne dla przełomu wieków XX i XXI z motywami tradycyjnymi, co było charakterystyczne dla architektury Wrocławia w tym okresie, wyróżniając ją na tle powszechnego w Europie buntu przeciw tradycjom antycznym połączonemu z poszukiwaniem nowych koncepcji.
Budynek przetrwał II wojnę światową, choć w 1941 r. powstał w nim szpital polowy (Lazaretto), Obecnie należy do Uniwersytetu Wrocławskiego (mieszczą się w nim Instytuty Pedagogiki i Psychologii).